Κρεμώ ένα έργο σε έναν τοίχο. Μετά ξεχνάω ότι υπάρχει ο τοίχος. Δεν ξέρω πλέον τι υπάρχει πίσω από αυτόν τον τοίχο, δεν ξέρω πλέον πως υπάρχει ένας τοίχος, δεν ξέρω πλέον πως αυτός ο τοίχος είναι ένας τοίχος, δεν ξέρω πλέον τι είναι ένας τοίχος. Δεν ξέρω πλέον ότι στο διαμέρισμά μου υπάρχουν τοίχοι, και ότι αν δεν υπήρχαν τοίχοι, δεν θα υπήρχε διαμέρισμα. Ο τοίχος δεν είναι πλέον αυτό που οριοθετεί και προσδιορίζει τον τόπο όπου ζω, αυτό που τον χωρίζει από τους άλλους χώρους όπου ζουν άλλοι άνθρωποι, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα υποστήριγμα για το έργο. (Ζωρζ Περέκ, Χωρίες χώρων και άλλα κομμάτια, 1974).

Με την προϋπόθεση πως υπάρχει ένα έργο, τι συμβαίνει πίσω από αυτό;

Η Rey Akdogan εξετάζει, αποκαλύπτει και αποσαφηνίζει ακριβώς αυτά τα ντροπαλά αντικείμενα που βρίσκονται κρυμμένα στο χώρο μεταξύ του έργου και του τοίχου, τα στηρίγματα που, “μαγικά στη δύναμη και την απλότητά τους”, είναι γνωστά ως “γαλλικές σφήνες”.

Το έργο τέχνης συνήθως επισκιάζει, όταν δεν εξαλείφει πλήρως από το οπτικό πεδίο, τα υποστηρίγματα. “Οι σφήνες, που συχνά καμουφλάρονται με το να είναι βαμμένες με το ίδιο ακριβώς χρώμα που χρησιμοποιείται στις άκρες ενός έργου τέχνης, δεν φτιάχνονται για να είναι ένα προφανές μέρος ενός οπτικού σύμπαντος”, σημειώνει η Akdogan.