Η έκθεση της Έρης Δημητριάδη both, as yet unwearied, will keep pretty well together, σε επιμέλεια Γαλήνης Λαζάνη, αφορά στην ανάδειξη της ιδιάζουσας ταυτότητας της νησίδας του Αγίου Γεωργίου Σαλαμίνας, ενός τόπου με μακρά ιστορία, του οποίου η μνήμη κινδυνεύει να χαθεί.

Η χρήση που έχει χαρακτηρίσει τον Άγιο Γεώργιο για περίπου έναν αιώνα είναι η λειτουργία του αρχικά ως λοιμοκαθαρτήριο και στη συνέχεια ως τόπου περιορισμού ψυχιατρικά ασθενών. Πλέον ανήκει στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας, γεγονός που το καθιστά ερειπωμένο και απροσπέλαστο. Υπήρξε διαχρονικά ένας τόπος με ξεχωριστή υπόσταση και ιδιότυπους όρους λειτουργίας, με τη θάλασσα να θέτει ένα ξεκάθαρο όριο, το οποίο όμως τόσο οι κάτοικοι του νησιού όσο και αυτοί της απέναντι ακτής προσπαθούσαν επανειλημμένα να σπάσουν.

Το έργο της Δημητριάδη υλοποιείται σε δύο μέρη. Το πρώτο λαμβάνει χώρα πάνω στο ειδικά ναυλωμένο ferry boat της γραμμής Πέραμα – Σαλαμίνα, που θα εκτελεί το συνηθισμένο δρομολόγιο σε κυκλικές διαδρομές. Αποτελείται από μία ηχητική εγκατάσταση με συνεντεύξεις κατοίκων της Σαλαμίνας που αφηγούνται όσα θυμούνται από το νησί, καθώς και από μία γλυπτική εγκατάσταση που εμπνέεται από μία διήγηση που κινείται μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Λέγεται ότι, ένας ηλικιωμένος τρόφιμος του ψυχιατρείου προσπαθούσε να αδειάσει τη θάλασσα με ένα καλάθι, προσπαθώντας να επικοινωνήσει με την απέναντι ακτή.

Το δεύτερο μέρος της έκθεσης συνίσταται στη φωταγώγηση ορισμένων εγκαταλελειμμένων κτισμάτων πάνω στο ίδιο το νησί, δίνοντας την αίσθηση σε όσους βρίσκονται πάνω στο ferry boat ότι ακόμα κατοικείται. Εκεί που δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα πλέον να κατοικηθεί, κατοικεί η μνήμη και μοιάζει να είναι ό,τι πιο ζωντανό έχει απομείνει σε αυτόν τον τόπο.

Η έκθεση διοργανώνεται με την υποστήριξη του ΝΕΟΝ.