Τα Παλμικά Πεδία στη σκιά της Ακρόπολης των Αθηνών, είναι το πρώτο Έργο στην Πόλη του ΝΕΟΝ.

Στην Αρχαία Αγορά, δημιουργείται ένα τρίπτυχο έργο, με βασικό εργαλείο το Σκακιστικό Συνεχές (1992): ένα ιδεόγραμμα που αποτυπώνει τη σκακιέρα με μια κλειστή μονοκονδυλιά και τα αντίθετα, μαύρο-άσπρο, ως συμπληρωματικά. Θυμίζει ηλεκτρικά κυκλώματα, αλλά και μοτίβα διάθλασης του ηλιακού φωτός στην επιφάνεια της θάλασσας όπου φωτεινά «νήματα» πλέκονται σχηματίζοντας τυχαία δικτυώματα φωτός.

Βασικός συλλογισμός είναι πως το δίκτυο, ως παράλληλη φυσική και ηλεκτρονική πραγματικότητα, μας μετασχηματίζει συνεχώς. Όλα είναι εγγενώς διασυνδεδεμένα, ενεργειακά, παλμικά.

Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο οι επισκέπτες, βηματίζοντας σε μια πλατφόρμα από χώμα και μάρμαρο, που είναι ταυτόχρονα σκακιέρα και λαβύρινθος νημάτων, καλούνται να πάρουν αποφάσεις. και είναι οι μεταξύ τους σχέσεις που «πλέκουν» το έργο. Στον τόπο που γεννήθηκε η έννοια της Δημοκρατίας εξετάζονται ατομικότητα και συλλογικότητα μέσα από σωματικές, βιωματικές επιτελέσεις.

Στη βιντεοπροβολή στη Στοά Αττάλου, ορατή κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το γεγονός πως ο πολιτισμός είναι ανθρωπογενές οικοδόμημα, αλλά και με την ομολογία χάους/τάξης όπως εμφανίζεται στην ομοιότητα του χαοτικού θορύβου, (του «χιονιού» της τηλεόρασης), με τη θάλασσα που στραφταλίζει. Παράλληλα, η κιονοστοιχία της στοάς αποκαλύπτεται ως σύστημα κενού-γεμάτου, φωτός-σκιάς,  παραπέμποντας στον δυαδικό κώδικα λειτουργίας των υπολογιστών, δηλαδή το 0,1 που σηματοδοτεί την διακοπή, ή διέλευση, του ρεύματος. Έτσι η κιονοστοιχία μετασχηματίζεται σε barcode, σε γραμμοκώδικα, που είναι μέθοδος ανάγνωσης και ανάκλησης δεδομένων από την Μηχανή.

Στα Πεδία του Χρόνου Παίζεται ο Άνθρωπος, όπου συνείδηση και ακεραιότητα επαναπροσδιορίζονται. εκ νέου.

Αιμιλία Παπαφιλίππου