Tο υπόσκαφο πολεμικό καταφύγιο του Αδάμαντα της Μήλου κατασκευάστηκε από κατοίκους του νησιού, υπό τις διαταγές του γερμανικού στρατού κατοχής, κατά τη διάρκεια του Β’ παγκόσμιου πολέμου.  Ο χώρος από τότε άλλαξε πολλές χρήσεις, μέχρι που πριν από λίγα χρόνια επαναλειτούργησε σαν χώρος σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να επαναδιαχειριστούμε το χώρο του Καταφυγίου το 2016; Ποιο αόρατο νήμα μας ενώνει με την περίοδο της Κατοχής; Ποιο ρόλο παίζει το ψεύδος και η αλήθεια στην αφήγηση μιας ιστορίας; Πώς θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από μια “μουσειακή” αντιμετώπιση της ιστορίας μας και να μιλήσουμε για τον εαυτό, τον άλλο και τον κόσμο στο Εδώ και Τώρα;

Διαλέξαμε μια -φαινομενικά- τυχαία ημερομηνία: 4 Μάη. Ρωτήσαμε τους κατοίκους του νησιού να θυμηθούν ένα περιστατικό, μια μικρή ιστορία “καταφυγής” που συνέβη την ημερομηνία αυτή, ή οποιαδήποτε άλλη μέρα. Ή ακόμα και μια περίσταση στην οποία χρειάστηκε να κρύψουν κάτι ή κάποιον. Καταγράψαμε τις ιστορίες τους, που λειτούργησαν σαν ένα “Υπερκείμενο” για τους εικοσιοκτώ συμμετέχοντες καλλιτέχνες. Μέσα από το υλικό αυτό δημιούργησαν δράσεις και εγκαταστάσεις: Κινησιολογικές, Performances, Εικαστικές, Μουσικές, Φωτιστικές.

Ο χώρος του Καταφυγίου θα αποτελέσει για λίγο το “καταφύγιο ανομολόγητων ιστοριών” όπου οι επισκέπτες θα μπορούσαν ακόμα και να ψιθυρίσουν στις υπόσκαφες στοές του ένα μεγάλο μυστικό. Ή να αφήσουν μέσα στο κουτί ιστοριών ένα σημείωμα. Σαν ένα παιχνίδι λύτρωσης από την Ιστορία και το Παρελθόν. Σαν ένα “κρυφτό” με το Παρόν. Σαν μια “συνάντηση” με τις προσδοκίες του Μέλλοντος. Με την υποστήριξη του ΝΕΟΝ.