Τι είδους εμπειρία θα μπορούσε να αναιρέσει την πολιτισμική αμνησία σχετικά με ζητήματα οικολογίας και βιωσιμότητας και να μιλήσει για την κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη; Θα μπορούσε το μνημονικό ίχνος αυτής της εμπειρίας, σε ατομικό επίπεδο, να αποτυπωθεί-καταγραφεί στο κουκούτσι-απομεινάρι ενός καρπού; Να αποτελέσει αυτό όχι μόνο πυρήνα της διατροφικής και περιβαλλοντικής διάσωσης αλλά ποιητικά να μετουσιωθεί σε μέσο διεκδίκησης μιας ηθικής, δίκαιης και βιώσιμης συνύπαρξης;

Τα παραπάνω ερωτήματα διερευνά η Ελένη Πανουκλιά με το Μυστήριο 47 Μνημονικός Κήπος και την τοποειδή εκδοχή του σε δύο άδειους χώρους στον παρακμάζοντα εμπορικό ιστό της Ελευσίνας στα πλαίσια του δεύτερου Ecoculture Festival (Φεστιβάλ Οικοπολιτισμού). Το έργο-δράση μυεί το κοινό στη συλλογή, φροντίδα, και ενεργοποίηση των σπόρων που απομένουν από την κατανάλωση των καρπών μέσα σε ένα εργαστηριακό περιβάλλον-φυτώριο μνημονικών ιχνών το οποίο διαμορφώνεται με πλαστικά μέσα και συμμετοχικές πρακτικές και επιχειρεί τη δημιουργία μιας νέας συνθήκης κοινού τόπου με τη μορφή περίκλειστων τόπων-τοπίων σε μικροκλίμακα.

Όπως η εγγραφή και ανάκληση της ατομικής εμπειρίας στη μνήμη υπόκεινται σε αλλοιώσεις, αντίστοιχα στον Μνημονικό Κήπο τα ατομικά μνημονικά ίχνη, έπειτα από συμπυκνώσεις, αλλοιώσεις και α-συνέχειες, μετατρέπονται σε συλλογική μνήμη. Οι προσωπικές ιστορίες χάνουν τα χαρακτηριστικά της ατομικής αφήγησης και διευρύνουν-πολλαπλασιάζουν τις αντιλήψεις για τον Άλλο, τη φύση, την κοινή εμπειρία. Καθώς αυτές οι μνήμες καρποφορούν μέσα στον Μνημονικό Κήπο και τις συμβολικές εκδοχές του, το έργο καλεί τους συμμετέχοντες να φανταστούν και να προσπαθήσουν από κοινού για ένα καλύτερο μέλλον.

Με την υποστήριξη του ΝΕΟΝ μέσω του ετήσιου Προγράμματος Χορηγιών.