Οι χορογράφοι Γιώτα Πεκλάρη και Βάσια Ζορμπαλή, διερευνούν την αποτύπωση του χρόνου μέσα από την υλικότητα του σώματος – οργανικού και μη – στην κατεύθυνση του πολυαισθητηριακά προσβάσιμου καλλιτεχνικού έργου.

Μέσα σε έναν χώρο που κατακλύζεται από πολυμορφικούς σχηματισμούς μπαλονιών, οι ερμηνεύτριες/ες δημιουργούν κινητικές και ηχητικές αραιώσεις και πυκνώσεις, χαρτογραφώντας τις διαστάσεις του. Η επιτελεστική διάσταση του έργου φέρνει στην επιφάνεια μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίστιξη: τα μπαλόνια, σαν χορεύουσες υπάρξεις butoh παγώνουν το χρόνο, κάνοντας ορατό τον αέρα που καταλαμβάνει το σχήμα του χώρου και συμπληρώνει τα κενά ανάμεσα στα σώματα. Διακόπτουν έτσι την απαραίτητη για την κατανόησή του χρόνου ανεξέλεγκτη εναλλαγή των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, ενώ η σύγχρονη ηχοκινητική σύνθεση εξυμνεί την περιοδικότητα και τη συγχρονικότητα. Σε αυτό το ρευστό, επιτελεστικό χώρο φιλοξενίας, ένα διαρκώς μετακινούμενο ανθρώπινο αντηχείο που ενεργεί σε μια συνθήκη προ-εγκαθιδρυμένης αρμονίας, συνηχεί και συντονίζεται υπενθυμίζοντας διαρκώς το απρόβλεπτο και εφήμερο.

Η χορογραφική έρευνα ισορροπεί ανάμεσα στο οπτικό και το ακουστικό, έχοντας παράλληλη απεύθυνση σε βλέποντα, μη βλέποντα, ακούοντα και μη ακούοντα άτομα. Εμβαθύνοντας σε μία διαθεματική παραστατική πρακτική, την μουσική του σώματος/body music, η κινητική περφόρμανς διερευνά την σωματικότητα του ήχου, που καταφέρνει να δονεί τόσο τα αυτιά όσο και τα μάτια/βλέμμα. Η εξωλεκτική γλώσσα του μπ(λ)αλούν μετατρέπει την θέαση σε μία καθολικά βιωματική, συλλογική εμπειρία, μια καλλιτεχνική συνάντηση-προτροπή, που δεν περιορίζεται στα τυπικά εργαλεία προσβασιμότητας αλλά ανακαλύπτει και καλλιεργεί καινοτόμα, εναλλακτικά ερμηνευτικά εργαλεία συμπερίληψης.

Με την υποστήριξη του ΝΕΟΝ μέσω του ετήσιου Προγράμματος Χορηγιών.