Με αφορμή το εμβληματικό έργο Maman της Louise Bourgeois που φέρνουν στο ελληνικό κοινό το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και ο ΝΕΟΝ, σχεδιάστηκαν και υλοποιούνται σχολικά προγράμματα που πραγματοποιούνται χάρη στη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος για την κάλυψη των λειτουργικών εξόδων και του προγραμματισμού του ΚΠΙΣΝ και θα διαρκέσουν μέχρι τον Νοέμβριο.

Τα σχολικά προγράμματα με θέμα το γλυπτό Maman της Louise Bourgeois στο ΚΠΙΣΝ αντλούν έμπνευση από τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα που διατρέχει το συνολικό έργο της καλλιτέχνιδας. Ακολουθώντας την εικαστική διαδρομή της Bourgeois από την παιδική, τη νεανική και τέλος την ώριμη ηλικία, τα εργαστήρια ενσωματώνουν μια σειρά από καλλιτεχνικές πρακτικές με τις οποίες ασχολήθηκε η Bourgeois στις αντίστοιχες χρονικές περιόδους της ζωής της. Παράλληλα, κάτω από το επιβλητικό γλυπτό της αράχνης, οι συμμετέχοντες/ουσες ακούν τη Louise, κορίτσι, νεαρή, ηλικιωμένη, να αφηγείται σκέψεις και γεγονότα από τη ζωή της.

Ιδέα/Σχεδιασμός: Very Young Contemporary Art (VYCA)

Νηπιαγωγείο –  Γ’ Δημοτικού

Το όνομά μου είναι Louise – L. B.

Η Louise, από πολύ μικρή ηλικία, βοηθούσε τη μητέρα της στην οικογενειακή επιχείρηση επιδιόρθωσης υφαντών χαλιών. Αυτό που της άρεσε περισσότερο ήταν να ζωγραφίζει τα σχέδια που έλειπαν από τις φθαρμένες ταπισερί, προκειμένου αυτά να υφανθούν στη συνέχεια με κλωστές.

Στo εργαστήριo οι νεαροί/ές μαθητές/ήτριες κάνουν ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο! Βρίσκονται στο Παρίσι του 1920, συναντούν την 9χρονη Louise και τη βοηθούν να επιδιορθώσει μία πολύτιμη ταπισερί που μόλις έφτασε στο εργαστήριο υφαντικής της μαμάς της, Josephine.

Για τις ανάγκες του εργαστηρίου οι μαθητές/ήτριες θα χρειαστεί να έχουν μαζί τους ένα κομμάτι ύφασμα της μητέρας τους ή ενός αγαπημένου προσώπου, καθώς στο τέλος των εργαστηρίων, το ρούχο θα γίνει νήμα για να σχηματίσει ένα συλλογικό υφαντό.

Δ’ Δημοτικού – Α’ Γυμνασίου

To ύφασμα είναι άσκηση μνήμης – L. B.

Παρόλο που η Bourgeois είναι περισσότερο γνωστή για τα γλυπτά της, στην αρχή της καριέρας της και σχεδόν για είκοσι χρόνια ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη ζωγραφική και τη χαρακτική. Τα γραπτά της, όπως και τα σχέδιά της, είναι μια συλλογή από βαθιές προσωπικές σκέψεις και αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία.

Η καλλιτέχνις συνήθιζε να καταγράφει σκέψεις και εικόνες σε αμέτρητα φύλλα χαρτιού, στο πίσω μέρος των σχεδίων της και σε πάρα πολλά ημερολόγια. Η ίδια είχε πει «μπορείς να αντέξεις οτιδήποτε αν το γράψεις».

Με έμπνευση τα εικονογραφημένα βιβλία της Bourgeois, οι μαθητές/ήτριες έρχονται σε επαφή με μικτές τεχνικές κολάζ και δημιουργίας τυπωμάτων σε ύφασμα και στη συνέχεια φτιάχνουν ένα χειροποίητο υφασμάτινο ημερολόγιο με τον “τρόπο” της Louise.

Για τις ανάγκες του εργαστηρίου οι μαθητές/ήτριες θα χρειαστεί να έχουν μαζί τους μία φωτογραφία (παιδική, οικογενειακή) εκτυπωμένη σε χαρτί και ένα κομμάτι ύφασμα που τους θυμίζει κάτι από τη ζωή τους ή ένα οικείο τους πρόσωπο.

Β’ Γυμνασίου – Γ’ Λυκείου

Η Αράχνη είναι μια ωδή στη Μητέρα μου – L. B.

εργαστήριο γλυπτικής

Η Louise Bourgeois κάνει το πρώτο της γλυπτό λίγο πριν κλείσει τα σαράντα της χρόνια. Εκείνη την περίοδο ζωγραφίζει για πρώτη φορά το σύμβολο “αράχνη” στο χαρτί ενώ ξεκινά να πειραματίζεται με διάφορα υλικά, όπως ξύλο, πηλό και γύψο. Σε ηλικία 88 ετών φτιάχνει τη γιγάντια αράχνη Maman.

Η καλλιτέχνις έχει γράψει «Η καλύτερή μου φίλη ήταν η μητέρα μου και ήταν πολύ έξυπνη, υπομονετική, ήρεμη, τακτική και χρήσιμη, λογική και απαραίτητη όσο μια αράχνη».

Στο εργαστήριο αυτό οι μαθητές/ήτριες, με άξονα το γλυπτό Μaman επεξεργάζονται αντιφατικές έννοιες, όπως δυνατό – εύθραυστο, αγάπη – φόβος, προστασία – παγίδευση, και κατασκευάζουν ένα πλάσμα (φανταστικό ή υπαρκτό) που συμβολίζει τη μητρότητα.

Δουλεύοντας από μέσα προς τα έξω -τόσο συμβολικά όσο και λειτουργικά- θα πλάσουν πρώτα τον σκελετό του πλάσματος με γαλβανισμένο σύρμα και στη συνέχεια θα το ντύσουν με υλικά, όπως π.χ. γυψόγαζα, προκειμένου να του δώσουν τη μορφή που έχουν φανταστεί.

Για τις ανάγκες του εργαστηρίου οι μαθητές/ήτριες θα χρειαστεί να έχουν μαζί τους ένα κομμάτι ύφασμα της μητέρας τους ή ενός αγαπημένου προσώπου, καθώς στο τέλος των εργαστηρίων, το ρούχο θα γίνει νήμα για να σχηματίσει ένα συλλογικό υφαντό.