Η Μαίρη Ζυγούρη, κατά την διάρκεια της περιόδου της βιωματικής διαδικασίας και της en-situ πρακτικής στο Αμφιάρειο του Ωρωπού (12 Μαίου-12 Ιουνίου), επιχείρησε να υιοθετήσει μια διαφορετική οπτική γωνία και προοπτική, πέρα από τους ανθρωποκεντρικούς δυϊσμούς. Να καλλιεργήσει βαθύτερη σύνδεση με το φυσικό τοπίο, βασισμένη στο σώμα, στις αισθήσεις, το συναίσθημα, τη φαντασία. Να αφουγκραστεί το τοπίο, να ψηλαφίσει την επιδερμίδα του. Να ακούσει την ονειρική δύναμη που μεταφέρουν των νερά του, από τότε μέχρι σήμερα. Να εξερευνήσει μια σύνδεση συγγένειας με τον τόπο, έτσι ώστε η παραγωγή του νοήματος από τα υλικά ίχνη του παρελθόντος να προκύψει με τρόπο ενιαίο και οργανικό.

Η ΛΥΣΙΣ θα είναι μια ιδιοτοπική περιήγηση ανάμεσα στα ερείπια του αρχαίου ονειροθεραπευτηρίου και του περιβάλλοντα χώρου. Μεγενθυμένα ομοιώματα από μέλη του πάσχοντος σώματος προς θεραπεία, υπό μορφή αναθημάτων («τύπια») (μάτι, αυτί, λάρυγγας, φωνητικές χορδές και άλλα), θα νοηματοδοτούν τις έξι σκηνές – σταθμούς μέσα στα όρια του Αρχαιολογικού Χώρου (Ναός, Ρωμαϊκό θέατρο, Στοά, Ιερή Πηγή, Λουτρά, Κλεψύδρα). Πρόκειται για μία προβολή μιας ονειρικής αφήγησης. Τρείς αλλόκοτες περσόνες, αντικατοπτρισμοί του πολλαπλού εαυτού του υποκειμένου, κινούνται, σε μια συνειρμική ροή δράσεων και επιτελέσεων, από το εσωτερικό ονειρικό τοπίο στο εξωτερικό περιβάλλον του Αμφιάρειου. Είναι σκιές του θεραπευτικού ονείρου: α. Μια ανόργανη πορτοκαλί οντότητα, Άννα Τζάκου (περφόρμερ, σκηνοθέτης και ερευνήτρια των Παραστατικών Τεχνών), β. Ένας μικροκέφαλος γίγαντας, Δημήτρη Τσιάμης, (ηθοποιός και σκηνοθέτης). γ. Μια Λευκή θηλυκή κολώνα, Μαίρη Ζυγούρη.