Έχει τη δυνατότητα ο έρωτας να είναι το αντίδοτο του θανάτου ή το αντίθετο; Μπορεί αυτή η ρητορική να αποτελέσει τη σύνδεση μεταξύ του υποσυνείδητου και της «σκοτεινής» πλευράς της ανθρώπινης υπόστασης με τη σωματική υλικότητα και την κοινωνικοπολιτική της διάσταση;

Στη θεωρία του περί διττότητας, ο Φρόυντ βασίστηκε στο δίπολο των βασικών ενστίκτων, αυτών του Έρωτα και του Θανάτου. Το μεν πρώτο, ως την αναλλοίωτη ορμή προς την αγάπη και τη σεξουαλικότητα, το δε δεύτερο, ως προς τη βιαιότητα και το θάνατο, οι οποίες ωθούν τον άνθρωπο είτε προς την απόλαυση, είτε προς τη διαδικασία της καθέξεως.

Στο «Συμπόσιο», ο Πλάτων υποστηρίζει ότι ο Έρωτας έχει θεϊκή και ταυτόχρονα δαιμονική προέλευση, οι οποίες, από κοινού, έλκουν τον Άλλον. Επιπρόσθετα, στο «Φαίδρο» ισχυρίζεται ότι ο εραστής φιλοδοξεί να υποτάξει και να υποτιμήσει το σύντροφο του ως πιο αδύναμο και ανίσχυρο. Σ’ αυτό το δίπολο τότε, ποιόν ενεργό ρόλο διαδραματίζουν η σαγήνη και το πάθος; Μπορεί ο Έρωτας να ισοδυναμεί με ακτιβισμό, επανάσταση, ελευθερία, ενώ ο Θάνατος με την πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό, ή ακόμα με τη συνθήκη μιας καταραμένης ύπαρξης;

Η έκθεση αυτή, μέσω μιας διαλεκτικής προσέγγισης, παρουσιάζει τα έργα δεκαεννέα (19) καλλιτεχνών ως μια προσπάθεια να δώσει απαντήσεις στα προαναφερθέντα, μεταξύ άλλων, ερωτήματα, επικεντρώνοντας στις συναισθηματικές και σεξουαλικές ανακλήσεις και αναφορές της μνήμης.

Με την υποστήριξη του ΝΕΟΝ.